|
Συνάδελφοι,
Υπό το βάρος των μνημονιακών απαιτήσεων των δανειστών και της «συμμόρφωσης» των κυβερνώντων, εξακολουθούμε να διανύουμε έναν βαθύ οικονομικό χειμώνα που δεν σταματά να παγώνει τη χώρα και την οικονομία, να παραλύει την κοινωνία, να καταψύχει τις παραγωγικές δραστηριότητες, να καθηλώνει τη σκέψη, να καταστρέφει ζωές και όνειρα και να μας επιτρέπει να λειτουργούμε μονάχα στο γκρίζο με το λιγοστό επιτρεπτό φως από ένα αβέβαιο μέλλον. Ο χρόνος δεν στάθηκε ευγενικός με τις ελπίδες που καλλιεργήθηκαν για πιθανή έξοδο μας από την κρίση. Αντίθετα, φρόντισε να μας αποκαλύψει με αμείλικτο τρόπο ότι οι υποτιθέμενες στρατηγικές διαφυγής από την υφεσιακή περιδίνηση ( που προβλήθηκαν από την κυρίαρχη συνδικαλιστική εκπροσώπηση), δεν ήταν παρά πρόχειρες φαντασιώσεις που προσπαθούσαν να κάνουν λιγότερο οδυνηρό το σκληρό παρόν αλλά το μόνο που κατάφερναν είναι να μας βυθίζουν ακόμα περισσότερο στο βάλτο των προβλημάτων του παρελθόντος.
Η υγεία σε κρίση
Τόσο η υγεία και περισσότερο ο δικός μας κλάδος, καταδικάστηκαν σε μια άτεγκτη συρρίκνωση στο όνομα μιας ηρωικής ομαδικής θυσίας, την ώρα που η τρόικα και οι κυβερνητικοί εντολοδόχοι της τυφλωμένοι από την προσδοκία των λογιστικών εξοικονομήσεων παρέβλεψαν τις δηλητηριώδεις επιπτώσεις της αριθμητικής λογικής στη δημόσια υγεία και τη φαρμακευτική περίθαλψη. Η θρησκευτική πίστη των οιονεί αρμοστών Ευρωπαϊκής Ένωσης, ΕΚΤ και ΔΝΤ στον υπαίτιο της κρίσης νεοφιλελευθερισμό. μετουσιώνεται σε θανατηφόρο βρόγχο, με τα αποτελέσματα των πολιτικών επιλογών να είναι περισσότερο καταστροφικά από την ίδια την ασθένεια.
Η αλλοίωση του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας με τη μετακύλιση μεγαλύτερου τμήματος της δαπάνης σε αυτόν που ζητά υπηρεσίες από το σύστημα, δηλαδή στον ασθενή, έχει σημαντικό αντίκτυπο στο επίπεδο της συνολικής δημόσιας υγείας, καθώς μετατρέπει την είσοδο του συστήματος περίθαλψης από πύλη σε επιλεκτική θυρίδα.
Το ατόπημα θα ήταν μικρότερο αν δεν υπήρχε η γνώση ότι κανένα σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας δεν μπορεί να αποδώσει και να είναι επ’ ωφελεία του πολίτη, αν δεν τηρηθεί η αρχή του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας και της περίθαλψης. Όμως το γεγονός ότι κανείς δεν μπορεί να προφασιστεί άγνοια σε μια καθολική αλήθεια, μετατρέπει τις επιλογές σε μοιραίες αποφάσεις που θυσιάζουν το πιο εξασθενημένο τμήμα του πληθυσμού στο βωμό της αδιέξοδης λιτότητας.
Το κοντινό μέλλον όμως μένει να αποδειχθεί μελαγχολικότερο από το παρόν καθώς η περαιτέρω μείωση της δαπάνης υγείας και ειδικότερα της φαρμακευτικής δαπάνης σε επίπεδα κατώτερα του 1,3% του ΑΕΠ (<2,3 δισ. €), θα προκαλέσει ανισορροπίες στην πρωτοβάθμια περίθαλψη, με αποτέλεσμα αύξηση της χρήσης της δαπανηρής νοσοκομειακής περίθαλψης. Η οποία υποφέροντας από ανεπάρκειες πάσης φύσης πόρων δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις αυξημένες ανάγκες,, οδηγώντας μας σε μια ανθρωπιστική κρίση που θα αποτελέσει όνειδος για τον δυτικό ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Η απορρύθμιση της φαρμακευτικής αγοράς
Η τυφλή επιμονή στις απορρυθμίσεις μέσω της αγιοποίησης των αγορών μας αναγκάζει να ακολουθήσουμε ατραπούς που αυξάνουν τη δύναμη των ισχυρών της αγοράς μεταμορφώνοντάς τους σε κυρίαρχους της υγείας. Η ιστορική εμπειρία όμως επιβεβαιώνει πως η απληστία ποτέ δεν κατάφερε ούτε να μεγιστοποιήσει την παραγωγικότητα, ούτε και να συντονίσει προς όφελος της κοινωνίας τις ανθρώπινες οικονομικές δραστηριότητες. Η γλυκοτραγουδισμένη επωδός που θέλει το αόρατο χέρι της αγοράς να σπρώχνει όλους τους συντελεστές της να λειτουργούν για το συμφέρον του συνόλου, σκόπιμα παραβλέπει ότι αυτό το χέρι παραμένει αιώνες αόρατο γιατί απλά δεν υπήρξε ποτέ.
Η αλλαγή κατανομής του κεφαλαίου
Η αλλαγή της κατανομής του κεφαλαίου προς την κορυφή της πυραμίδας και η ανακήρυξη των ισχυρών ανώνυμων επιχειρηματικών ομίλων ως οιονεί σωτήρων της οικονομίας, στηρίχθηκε στο παραπλανητικό και εσφαλμένο αξίωμα που θέλει κάθε παρέμβαση στις δυνάμεις τις αγοράς να αποτελεί εμπόδιο στη λειτουργία και την πρόοδό της. Μια πρακτική που επιτρέπει σε όλους να προσεύχονται να ξεπεραστεί η κρίση αλλά αναγκάζει μόνο τους αδύναμους να συμμετέχουν στη νηστεία.
Ο ρόλος του κράτους
Όμως ο ρόλος του κράτους είναι να επεμβαίνει με ρυθμίσεις στην αγορά προκειμένου να ελέγξει τις ατέλειες της και να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία της, προς όφελος του γενικού πληθυσμού. Η δε αγορά της υγείας και ιδιαίτερα των φαρμάκων, σύμφωνα με τη μακρά εμπειρία αναγνωρίζεται ως εγγενώς ατελής και λογικά θα ανέμενε κανείς από το πολιτικό προσωπικό να την αντιμετωπίσει ως τέτοια. Όμως η απελευθέρωση, δηλαδή η αφαίρεση από το κράτος του ρυθμιστικού του ρόλου σε ζητήματα που αφορούν τη δημόσια υγεία και πιο συγκεκριμένα τα φαρμακευτικά προϊόντα, είναι μια στρατηγική που είναι ικανή να απελευθερώσει τις ατέλειες της αγοράς και να μετασχηματίσει την οικονομική κρίση σε πάγια ανθρωπιστική κρίση.
Εμείς και η κρίση
Όσο όμως αδιανόητη εξέλιξη και αν ήταν για το παρελθόν η σημερινή αρνητική εξέλιξη, δεν σημαίνει ότι έλειψαν οι φωνές που εντόπισαν και προσπάθησαν να αναδείξουν τις αδυναμίες της λογικής των προηγούμενων ετών, προτού αυτές μετατραπούν σε προσχήματα για κυβερνητικές επιθετικές πολιτικές. Φωνές που προσπάθησαν να προτείνουν λύσεις- παρακαμπτήριες οδούς προκειμένου να αποσοβηθεί ο κίνδυνος μιας μοιραίας μετωπικής σύγκρουσης με το αδιέξοδο παρελθόν, που σε συνδυασμό με τις κυβερνητικές ανεπάρκειες και υποχωρήσεις στις υποδείξεις των επιχειρηματικά ισχυρών, διαγράφει μια νέα τροχιά υποβάθμισης της φαρμακευτικής περίθαλψης. Η Συνεργασία Φαρμακοποιών είχε την τόλμη να μιλήσει για περίεργα διογκωμένη φαρμακευτική δαπάνη, για κλιμακωτό ποσοστό κέρδους και να υποδείξει με θάρρος επιχειρηματικές λύσεις, όπως οι συνενώσεις φαρμακείων και τα συνεργατικά δίκτυα που θα στηρίζονται στο συνεταιριστικό κεφάλαιο. Και το έκανε την εποχή της κάλπικης αφθονίας η οποία συνεπικουρούμενη από τον εφησυχασμό της συνδικαλιστικής μας ηγεσίας, διαμόρφωνε χαρακτήρες ανθρώπων φοβισμένων και φοβικών συνάμα, αγχωμένων, ανταγωνιστικών , επιθετικών, συναδέλφων μας που δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν τη σημασία του εγώ και τη χρησιμότητα του εμείς.
Ενδοσκόπηση και άλλα ζητήματα ευθύνης
Συνάδελφοι, αν όντος θέλουμε να χαράξουμε με μιαν άλλη δυναμική μια νέα πορεία στο μέλλον θα πρέπει να αποδεχθούμε μέσα από το φίλτρο της λογικής τα διδάγματα του παρελθόντος, χωρίς να αποφύγουμε τη γόνιμη εσωτερική κριτική. Είναι θεμελιωδώς αναγκαία προϋπόθεση η αναγνώριση των αιτίων που εκτρέφουν τις δικές μας ανεπάρκειες. Δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Εμείς διαλέξαμε τους ανθρώπους που μας εκπροσωπούν. Εμείς δεν στηρίξαμε όσο έπρεπε τους αγώνες μας. Εμείς αφήσαμε να λεηλατηθούν οι μέρες μας. Και πέρασαν τρία χρόνια, ίσως και παραπάνω, μέσα στην απόλυτη παράνοια. Άλλωστε το έδαφος ήταν πρόσφορο για οποιονδήποτε πειραματισμό. Αποφάσεις περνούσαν μπροστά από τα μάτια μας με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Η εναλλαγή των συνθηκών μέσα στα φαρμακεία μας υπήρξε κάτι πρωτοφανές. Θυμηθείτε μόνο πόσα δελτία τιμών κυκλοφόρησαν σε αυτά τα χρόνια. Πόσες αλλαγές στο σύστημα της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης , στον τρόπο εκτέλεσης συνταγών, στον τρόπο τιμολόγησης τους, ακόμα και στον τρόπο κατάθεσης. Και μέσα στη γενική παραζάλη, ωράρια διευρυμένα και ΜΥ.ΣΗ.ΦΑ. που ψάχνουν να βρουν τον δρόμο τους ανάμεσα στα φαρμακεία και στα super-markets, να ανακατεύονται με τις ληξιπρόθεσμες οφειλές των ταμείων και την πληρωμή σε δόσεις από τον ΕΟΠΥΥ.
Το όραμά μας
Όμως παρά τον καταιγισμό των μεταβολών, η Συνεργασία Φαρμακοποιών δεν αποπροσανατολίστηκε. Δεν χάσαμε ούτε στιγμή το δρόμο μας καθώς είχαμε μέσα στην τρικυμία πυξίδα τις αξίες και το όραμά μας: να οικοδομήσουμε φαρμακεία που να είναι σε θέση να υπηρετήσουν αποτελεσματικά τους ασθενείς, τη δημόσια υγεία και το εθνικό σύστημα υγείας. Να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις που συνεπάγονται οι αλλαγές που συντελούνται στο περιβάλλον μας, εκπληρώνοντας ταυτόχρονα την αποστολή μας τόσο στη θεραπευτική αλυσίδα όσο και στην αλυσίδα διανομής του φαρμάκου.
Η στάση μας
Σε αυτό το όραμα πιστοί, δεν παραμείναμε ποτέ παθητικοί δέκτες των εξελίξεων ούτε ποτέ σιωπήσαμε απέναντι στον κομματικό συνδικαλισμό, την έλλειψη στρατηγικής, σχεδιασμού και τακτικής, ασκήσαμε κριτική στη διαπραγματευτική του ανεπάρκεια. Προχωρήσαμε σε καταγγελίες, παρεμβάσεις και προτάσεις στην κατεύθυνση μιας δυναμικής θετικών αλλαγών. Αλλαγών ικανών να μας οδηγήσουν στην αποδοχή του σύγχρονου ασθενοκεντρικού μοντέλου άσκησης της φαρμακευτικής, στη δημιουργία συνεργατικών δικτύων με μοχλό το συνεταιριστικό κεφάλαιο και επιπλέον αναγκαίων έτσι ώστε να σταματήσει ο εκφυλισμός του ανώτατου συνδικαλιστικού μας οργάνου.
Οι αρχές μας
1. Το φάρμακο είναι κοινωνικό αγαθό που πρέπει να παρέχεται σε όλους τους πολίτες ισότιμα χωρίς διάκριση και κανενός είδους αποκλεισμό (κοινωνικό, φυλετικό, εθνικό, οικονομικό).
2. Το φάρμακο και οι φαρμακευτικές υπηρεσίες πρέπει να παρέχονται με γνώμονα τα επιστημονικά κριτήρια, την υψηλή ποιότητα, την εξυπηρέτηση και την ασφάλεια του ασθενή.
3. Οι φαρμακοποιοί, που παρέχουν το φάρμακο και υπηρεσίες πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας των πολιτών στο φαρμακείο, δικαιούνται ενός αξιοπρεπούς επιπέδου ζωής με βάση τα standarts των βασικών αναγκών – τόσο σε οικονομικό όσο και σε επίπεδο ωραρίου και συνθηκών εργασίας- ώστε να μπορούν να αξιοποιούν την επιστημονική τους γνώση και κατάρτιση και τις δημιουργικές δεξιότητές τους προς όφελος τόσο της προόδου της φαρμακευτικής περίθαλψης και της δημόσια υγείας γενικότερα, όσο και της προσωπικής τους εξέλιξης.
4. Το φαρμακείο αποτελεί βασικό πυλώνα της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και η επιβίωσή του είναι σήμερα πιο απαραίτητη από ποτέ για την υγεία του γενικού πληθυσμού. Για να γίνει αυτό δυνατό πρέπει να υπάρξει ενδυνάμωση του κοινωνικού κράτους, που –με τη σειρά του- θα πρέπει να παρέμβει και να επιβάλλει ρυθμίσεις για την προστασία του φαρμακείου.
Οι στόχοι μας
Σε συνδικαλιστικό επίπεδο, η Συνεργασία Φαρμακοποιών θα αγωνιστεί προκειμένου η παλαιοκομματική συνδικαλιστική εκπροσώπηση να ανατραπεί ή αποδυναμωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να δώσει χώρο σε νέους ανθρώπους και ιδέες, γεννήματα του ριζοσπαστισμού των καιρών, που θα κινητοποιήσουν τον κλάδο πάνω στις αρχές που παραπάνω εκτέθηκαν και τις θέσεις και τα μέτρα που προτείνουμε και ακολουθούν:
Για την διακίνηση του φαρμάκου
1. Σταθερή λιανική τιμή στο φάρμακο, γιατί πρόκειται για κοινωνικό και όχι καταναλωτικό αγαθό, που τα κριτήρια τιμολόγησης του δεν μπορεί παρά να είναι επιστημονικά και κριτήρια κόστους-αποτελεσματικότητας. Επιπλέον η αγορά του δεν είναι απόφαση του ασθενή.
2. Σταθερό ποσοστό κέρδους στο φάρμακο (στα σημερινά επίπεδα τουλάχιστον). (Θέση που λαμβάνει υπόψη της τους κινδύνους που ελλοχεύουν σε κάθε άλλη εναλλακτική πρόταση στις παρούσες συνθήκες).
3. Αποκλειστική διακίνηση νοσοκομειακών φαρμάκων για περιπατητικούς ασθενείς (και όχι ΦΥΚ σαν όρος) από τα φαρμακεία με μικρότερο ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους, με απαραίτητη προϋπόθεση την άμεση (σε 1 μήνα) καταβολή της αποζημίωσής τους και εξάλειψη του rebate.
4. Αλλαγή της ασφυκτικής πιστωτικής πολιτικής των προμηθευτών προς τα φαρμακεία, ένας τομέας στον οποίο οι συνεταιρισμοί των φαρμακοποιών μπορεί να έχουν καθοριστική επιρροή. Πιστεύουμε ακράδαντα, ότι ο ρόλος του συνεταιριστικού κινήματος των φαρμακοποιών στη διακίνηση του φαρμάκου είναι καθοριστικός και σε κάθε περίπτωση πρέπει να ενθαρρύνεται και να ενισχύεται από το επίσημο κράτος.
5. Πλήρης και ολοκληρωμένη σε όλα τα στάδια και διαδικασίες, από την παραγωγή ως την τελική διάθεση, ηλεκτρονική μηχανογράφηση του φαρμάκου σε συνδυασμό με την ηλεκτρονική κάρτα ασφάλισης του ασθενή, για τον έλεγχο της πολυφαρμακίας που οφείλεται αφενός στην κατευθυνόμενη από τμήμα των φαρμακευτικών εταιρειών ιατρική συνταγογράφηση και αφετέρου στην παράνομη και ανήθικη επιδίωξη πλουτισμού μέρους των επαγγελματιών υγείας.
Για το δίκτυο των φαρμακείων:
1. Μελέτη και πρόταση νέων μορφών συλλογικής οργάνωσης και διαχείρισης φαρμακείων (συνενώσεις, συστεγάσεις, κτλ) έτσι ώστε να αποτραπεί το φάσμα της ανεργίας που ήδη πλήττει το χώρο μας, και να αποδοθούν υψηλής ποιότητας υπηρεσίες υγείας στους ασθενείς. Αυτό απαιτεί την ανατροπή των σημερινών αποτρεπτικών συνθηκών στην κατεύθυνση απαραίτητων νομοθετικών ρυθμίσεων (όπως η κατάργηση της διάταξης για την εντός των ορίων του ιδίου δήμου μεταφορά της άδειας λειτουργίας φαρμακείου), φορολογικών ρυθμίσεων και επενδυτικών κίνητρων.
2. Έγκαιρη αποπληρωμή των οφειλών των ασφαλιστικών ταμείων, των τρεχουσών και των συσσωρευμένων χρεών που έχουν καταστεί βρόχος του μικρομεσαίου φαρμακείου.
3. Σε σχέση με τον ΕΟΠΥΥ: καθορισμός συγκεκριμένων ημερομηνιών πληρωμής σύμφωνα με τη σύμβαση(εξόφληση εντός 60 ημερών, άμεση εξόφληση των παλαιών χρεών το 2010 έως 2013), παραβίαση των οποίων θα επιφέρει την άμεση και χωρίς άλλες διαδικασίες θεσμοθετημένη επιβάρυνση του ΕΟΠΥΥ με τόκους υπερημερίας (8,5% σύμφωνα με το νόμο).
4. Συμψηφισμός των χρεών του φαρμακοποιού προς το δημόσιο με τις αντίστοιχες οφειλές του προς αυτόν.
5. Άσκηση πίεσης (μέσω των πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων) προς το τραπεζικό σύστημα για την κάθε είδους χρηματοπιστωτική διευκόλυνση του φαρμακείου (προγράμματα χρηματοδότησης, πιστωτικές διευκολύνσεις, κτλ).
6. Ότι είναι επιστημονικό προϊόν υγείας (όπως τα Μ.Υ.ΣΥ.ΦΑ, κτλ) μένει στο φαρμακείο και δεν μπορεί να περάσει σε άλλο κανάλι διανομής. Είμαστε ενάντια στην απελευθέρωση της τιμής των Μ.Υ.ΣΥ.ΦΑ, η οποία θα επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τον Έλληνα καταναλωτή.
7. Καμία αλλαγή της διάρκειας του ωραρίου των φαρμακείων (40 ώρες), με κατάργηση του νόμου Λοβέρδου. Σταθερό ωράριο για όλους, ορισμένο από τους κατά τόπους φαρμακευτικούς συλλόγους, λαμβάνοντας υπόψη τις κατά τόπους ιδιαιτερότητες ή τις μεταβαλλόμενες ανάγκες των ασθενών.
8. Επίμονη και συστηματική προσπάθεια για τη δημιουργία μορφών και δικτύων αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης για τους συναδέλφους των μικρομεσαίων φαρμακείων που δοκιμάζονται οικονομικά ή και κλείνουν οριστικά στη σημερινή επώδυνη συγκυρία (π.χ. δημιουργία ταμείου αλληλεγγύης από συνδικαλιστικούς ή συνεταιριστικούς φορείς).
9. Σχεδιασμός με πληθυσμιακά και γεωγραφικά κριτήρια της διασποράς και του αριθμού των φαρμακείων, έτσι ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές (με τη θέσπιση κινήτρων για αποκέντρωση).
10. Άμεση κατάργηση των στρατιωτικών φαρμακείων, καθώς και των φαρμακείων του ΕΟΠΥΥ.
11. Διαρκής & πιστοποιημένη δια βίου εκπαίδευση σαν όρος για τη συνέχιση λειτουργίας του φαρμακείου, παρεχόμενη από δημόσιους, ή ιδιωτικούς φορείς, ή τα συνδικαλιστικά όργανα και τους συνεταιρισμούς (ΟΣΦΕ), πιστοποιημένους από το υπουργείο Υγείας ή τον ΕΟΦ.
12. Επιστημονική αμοιβή σχετιζόμενη με παροχή υπηρεσιών υγείας (φαρμακευτικής φροντίδας), μετά από την κατάλληλη εκπαίδευση και την πιστοποίησή της από δημόσιο φορέα, ή τους συνεταιρισμούς (ΟΣΦΕ) πιστοποιημένο από το κράτος.
13. Ριζική αντιμετώπιση των φαινομένων διαφθοράς στο χώρο του φαρμάκου, και επιδίωξη αλλαγής του υπάρχοντος νομοθετικού πλαισίου των πειθαρχικών συμβουλίων των πρωτοβαθμίων και δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων στην κατεύθυνση της αυστηροποίησης των ποινών και της ταχύτερης απονομής της δικαιοσύνης.
14. Αυτορρύθμιση του επαγγέλματος έτσι ώστε: α) να μη γίνεται αντιποίησή του β) ο αδειούχος φαρμακοποιός να συνεχίσει να είναι και ο ιδιοκτήτης. Για το σκοπό απαιτούνται ισχυροί μηχανισμοί ελέγχου από τα πρωτοβάθμια όργανα των φαρμακοποιών, που θα ελέγχουν συστηματικά τις σχετικές καταγγελίες.
Τέλος η Συνεργασία Φαρμακοποιών θα επιδιώξει, μέσα και από συνεργασίες με άλλες παρατάξεις του χώρου – να ανατρέψει εκείνες τις πολιτικές που εφάρμοσε η πλειοψηφία του Π.Φ.Σ., πολιτικές που καθήλωσαν τον κλάδο σε μια νοσηρή κατάσταση και εγκατέλειψαν στην δίνη των μνημονιακών πολιτικών τους πιο αδύνατους και πιο ευάλωτους από τους συναδέλφους μας. Η Συνεργασία Φαρμακοποιών θα παλέψει έτσι ώστε η εκπροσώπηση του κλάδου να είναι αντιπροσωπευτική, ενώ θα δώσει όλες της τις δυνάμεις προκειμένου να ενισχυθεί και αναβαθμιστεί ο ρόλος των φαρμακευτικών συλλόγων ως επίσημων συμβούλων του κράτους.
Σε αυτή την προσπάθεια μας για την σωτηρία και αναβάθμιση του κλάδου, καλούμε όλους τους συναδέλφους μας να ενώσουν μαζί μας τις δικές τους δυνάμεις. Τους καλούμε να ανατρέψουμε όλοι μαζί αυτή την χωρίς αρχές και αξίες πολιτική, που πλήττει τον καθένα μας ξεχωριστά και όλους μαζί. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι:
«Όταν η αδικία γίνεται νόμος, η αντίσταση γίνεται καθήκον»
Τόμας Τζέφερσον
O Τόμας Τζέφερσον ήταν ο τρίτος Πρόεδρος των Η.Π.Α. και κύριος συντάκτης της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας.
|
